Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Duo Reges: constructio interrete. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Qualem igitur hominem natura inchoavit? Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Omnis enim est natura diligens sui. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quis Aristidem non mortuum diligit? Ea possunt paria non esse. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Cur, nisi quod turpis oratio est? Quod totum contra est.

Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes.
Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;
Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate.

Bork: Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.
Magna laus.: Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur;
Bork: Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.
Bork: Quid enim possumus hoc agere divinius?
Itaque fecimus.: Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.
Bork: Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.
Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam.
Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.
Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
Iam contemni non poteris.
Sunt etiam turpitudines plurimae, quae, nisi honestas natura plurimum valeat, cur non cadant in sapientem non est facile defendere.

Quarum adeo omnium sententia pronuntiabit primum de
voluptate nihil esse ei loci, non modo ut sola ponatur in
summi boni sede, quam quaerimus, sed ne illo quidem modo, ut
ad honestatem applicetur.

Summum a vobis bonum voluptas dicitur.

Aut, si nihil malum, nisi quod turpe, inhonestum, indecorum, pravum, flagitiosum, foedum-ut hoc quoque pluribus nominibus insigne faciamus-, quid praeterea dices esse fugiendum?

Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Et quod est munus, quod opus sapientiae?